بررسی پدیدارشناسی مکان و نامکان در نمایشنامه های اکبر رادی با تمرکز بر شب روی سنگفرش خیس و پلکان

پدیدارشناسی، بر خلاف فلسفه های ایستا، فلسفه ای پویاست با جریانی پرتحرک، مثل هر جریانی مرکب از چند جریان فرعی موازی است که به هم مربوط اند ولی به هیچ روی همگن نیستند و امکان دارد با آهنگ متفاوتی حرکت کنند. . شکل کلی جنبش پدیدارشناسی بیش از آن که به رودخانه شباهت داشته باشد ، شبیه درختی شکوفان به نظر می رسد که به اطراف شاخه می گستراند. به کار بردن رویکرد پدیدارشناسی مکان و نامکان، در دنیای درام بحث جدیدی است، که مقالات محدودی از آن می توان یافت. مکان محدوده ای مشخص است که در آن مجموعه ای از فعالیت های قابل شناسایی صورت می گیرد ، فضا عبارت است از گردهم آمدن مکان هایی متنوع که تاثیر گذاری آن ها بر یکدیگر فضا را شکل می دهد. مکان، هویت مند، رابطه مند و دارای تاریخ است. بر این اساس، تحقق نامکان درون فضاهایی شکل می گیرد که از هویت ، تاریخ و ارتباط تهی باشد. اکبر رادی؛ در نمایشنامه های خود، مکان ها و نامکان ها خلق می کند و شخصیت های آثارش را در رویارویی با آن ها قرار می دهد. هدف این پژوهش یافتن فضا ها و مکان ها و نامکان های موجود در آثار رادی؛ و تفکیک «آن ها» و تاثیر مکان و نامکان بر فرد و نحوه واکنش فرد به آن ها و یافتن روح مکان و پی بردن به داشتن حس تعلق به مکان در شخصیت های آثار رادی، با رویکرد پدیدار شناسانه هدف اصلی این پژوهش به شمار می رود. پژوهشی که در این زمینه پیشگام است.